Home Tags Posts tagged with "chemotherapie"
Tag:

chemotherapie

BlogsBorstkanker

Tweede chemokuur: ‘Dit is dus kanker’

written by Sjifra Meester
Tweede chemokuur: ‘Dit is dus kanker’

De tweede kuur ga ik minder gespannen in dan de eerste. Ik weet waar ik moet zijn, wat er gaat gebeuren en hoop dat de extra medicatie zorgt voor minder misselijkheid. Gelukkig is dit ook zo, maar echt lekker voel ik me nog steeds niet en eten blijft moeilijk. 

Daarnaast ben ik enorm moe. Ik kan amper een uur uit mijn bed zijn en heb dan al het gevoel dat mijn ogen letterlijk dichtvallen. Slapen gaat echter moeizaam, doordat mijn lichaam heel onrustig is. Mijn ademhaling krijg ik moeilijk onder controle en mijn hartslag voelt verhoogd. Ik draai in bed van de ene naar de andere kant, maar kan geen lekkere houding vinden. Ik kom niet verder dan wat hazenslaapjes. Beroerd voelen was niet fijn, maar dit ook zeker niet. 

Ondanks dit alles heb ik mezelf een doel gesteld: de kinderen naar school brengen op hun eerste schooldag na de zomervakantie. Het lukt me om naar school te lopen, maar daar voel ik me niet lekker worden. Ik heb het idee dat ik ga flauwvallen. Het enige waar ik kan gaan liggen is het bankje van de bushalte, dus dat doe ik maar. Wat anderen daarvan denken maakt me even niks uit. Gelukkig zijn de kinderen al binnen en merken zij er niks van. 

De vermoeidheid en lichamelijke onrust blijven de dagen daarna aanhouden. Ik besef me dat ik nog maar één soort medicatie slik; de extra medicatie tegen de misselijkheid. Ik kijk bij de bijwerkingen en herken heel veel. Aangezien het ‘zo nodig’ is besluit ik er mee te stoppen. En dat helpt: ik ben lang niet meer zo moe en rusteloos. 

Helaas zijn daarmee niet alle bijwerkingen weg en ontstaan er weer nieuwe. Op een nacht, ruim een week na de tweede keer, lig ik wakker. Alles doet pijn: m’n hoofd, schouder en arm. In m’n mond zitten blaren en slikken doet pijn. M’n haar is inmiddels uitgevallen en ik voel me nog steeds misselijk. ‘Dit is dus kanker’, denk ik, ‘Met een kaal hoofd je vreselijk naar voelen’. Ik voel me even heel wanhopig. 

Ondanks alles blijkt mijn lichaam zich goed te houden. De bloedwaardes zijn wederom prima. Ik heb weer wat kunnen eten en een beetje kunnen herstellen.  De derde chemo gaat door zoals gepland. 

 

29 december 2022 0 comment
0 Facebook Twitter Google + Pinterest
BlogsBorstkanker

‘Ik heb geen keuze. Ik word kaal’

written by Sjifra Meester
‘Ik heb geen keuze. Ik word kaal’

‘Het is maar haar’. ‘Het groeit weer aan’. ‘Er zijn ergere dingen in de wereld’. ‘Beter geen haar, dan niet beter worden’. Alle verstandelijke overwegingen gaan door mijn hoofd, maar het gevoel verandert er niet door;  ik vind het  vreselijk om mijn haar te gaan verliezen.

Naast al het verdriet rond de diagnose, was mijn eerste gedachte toen ik hoorde dat ik chemotherapie zou krijgen: ‘Nee, ik wil niet kaal!’. Met ook daarbij veel verdriet en tranen. M’n lange haren horen bij mij. Ik ben altijd trots als de kapper mijn mooie, dikke haar roemt. 

Als heel jong kind had ik kort haar, model ‘jongen’. De thuiskapper en mijn ouders keken altijd zo blij na een knipbeurt, waardoor ik nooit durfde te zeggen dat ik het vreselijk vond. Toen ik een jaar of 7 was vatte ik de moed op en deelde mee dat ik m’n haar zou laten groeien (wat uiteraard niemand erg vond) en zwoor mezelf dat ik het nooit meer kort zou knippen. 

En nu is er geen keuze. Geen controle. Geen eigen besluit. Niks. Het moet. En niet eens kort, maar kaal, helemaal kaal. Ik ben bang: voor hoe het eruit zal zien, dat het me lelijk zal maken, dat ik er niet mee kan dealen. 

Daarnaast voel ik verdriet voor de kinderen. Tijn vindt het heel moeilijk en is bang om me zonder haar te gaan zien. Yenthe wil er liever niet over praten.  Gelukkig vinden we een moment om dat toch te doen. Ik leg uit  waarom ik mijn haar zal verliezen en dat begrijpen ze goed. De chemo valt niet alleen de slechte cellen aan, maar ook de goede. De kinderen bedenken de zin: ‘beter geen haar meer, dan geen mama meer’. En uiteindelijk is dat toch waar het om gaat. En ja, ook ik ga proberen deze vast te houden en te gaan voelen.

30 november 2022 1 comment
4 Facebook Twitter Google + Pinterest
BlogsBorstkanker

“Als het infuus aangesloten wordt, wordt het me even te veel”

written by Sjifra Meester
“Als het infuus aangesloten wordt, wordt het me even te veel”

Vandaag gaat mijn behandeling beginnen. In mijn hoofd gaan mijn gedachten en gevoel heen en weer. Ik weet dat ik dit nodig heb om beter te worden, aan de andere kant voelt het onwerkelijk. Ik voel me niet ziek en heb nog regelmatig het idee dat dit niet over mij gaat. 

Ik zie op tegen het hele traject, maar ook tegen deze eerste dag op de ‘Dagbehandeling Oncologie’. Ooit was is ik hier op een open dag. Het zag er allemaal mooi uit. Ik dacht toen; ‘Als je hier behandeling moet krijgen, zit je wel goed’. Nooit aan gedacht dat ik dat zelf wel eens zou kunnen zijn. 

Op de afdeling mag ik één van de comfortabele, in allerlei standen te zetten, stoelen uitzoeken. Door de grote ramen heb ik een mooi uitzicht op de omgeving. Als het infuus is aangesloten wordt het me even te veel. Gelukkig is Björn er om me daar doorheen te helpen. 

In totaal zit ik 1½ uur aan het infuus. Naast de chemotherapie krijg ik medicatie tegen de misselijkheid. Behalve kort wat hoofd- en neuspijn voel ik er verder niks van. De eerste uren daarna voel ik me prima, maar in de loop van de dag voel ik me misselijk worden. Helaas houdt dit, ondanks de medicatie, de dagen daarna aan. Ik voel me beroerd en heb nauwelijks trek in eten.

Als ik na 5 dagen me nog steeds beroerd voel bel ik met het ziekenhuis. Ik krijg extra medicatie tegen de misselijkheid. Het helpt iets, maar echt veel beter ga ik me niet voelen. Ik voel me zwak en heel moe, maar daarnaast is mijn lichaam ook heel onrustig, waardoor slapen nauwelijks lukt. Als ik in de wachtkamer van de diëtiste zit val ik bijna flauw, waarschijnlijk door een lage bloeddruk. 

Ik besluit met de kinderen, die nog vakantie hebben, een paar dagen naar mijn ouders te gaan. Ik word daar goed verzorgd: m’n moeder zoekt uit wat kan helpen tegen de misselijkheid, koopt boillonnetjes voor meer zout tegen de lage bloeddruk en zorgt ervoor dat ik even kan douchen (op een tuinstoel in de douche). De kinderen krijgen ook hun aandacht van opa en oma, zodat ik lekker in bed kan liggen als ik dat wil. 

Ruim een week na de kuur voel ik me voor het eerst wat beter. Ik ga naar de fysiotherapeut en het bewegen lijkt ook te helpen. Vanaf dan lukt het langzaamaan weer om normaal te gaan eten. Ik voel me helderder in mijn hoofd en krijg weer zin om dingen te doen. Bij de controle blijken mijn bloedwaardes goed, dus ik mag door voor de tweede kuur. 








23 november 2022 2 comments
4 Facebook Twitter Google + Pinterest