Home Blogs Hoe het is om een kind met autisme te hebben

Hoe het is om een kind met autisme te hebben

Hoe het is om een kind met autisme te hebben

Al lange tijd wil ik weer schrijven. Maar het lukt niet. Te weinig tijd. Te veel stress. Te slecht slapen. Deels door drukte op het werk, maar ook door de situatie thuis. Want een kind met autisme opvoeden vind ik, als ik heel eerlijk ben, best zwaar.

Al drie keer ben ik aan dit stuk begonnen en in mijn hoofd heb ik het al twintig keer herschreven. Ik wil vertellen waarom het zo zwaar is, want schrijven helpt mij dingen te verwerken, het is fijn om gevoelens te delen en fijn als mensen je snappen. Maar als het dan op papier staat ben ik bang dat het niet goed overkomt. Dat mensen vinden dat ik klaag en het idee krijgen dat ik een vreselijk kind heb. Maar Tijn is alles behalve dat. Hij is juist heel leuk, lief, zachtaardig en gevoelig. Maar zijn autisme maakt dat we voor veel uitdagingen komen te staan.

Bij Tijn is alles intens. Emoties overkomen hem, zijn groots en kan hij niet onder controle krijgen: irritatie is boosheid, boosheid is woede, angst is paniek, verdriet en pijn zijn drama. Er zit veel in zijn hoofd; hij ziet, hoort en onthoudt alles en dit deelt hij allemaal met ons. Dingen móeten er uit en ook gelijk. Daarnaast heeft hij zogenaamde ‘pre-occupaties’; intense interesses waar hij de voortdurend mee bezig is, álles over weet en de hele dag over praat. 

Het meest moeilijk zijn de heftige woedebuien, waarin het lijkt alsof hij opeens een heel ander kind is. Een kind dat (uit)scheldt, middelvingers opsteekt, zéér dwingend is, soms je pijn kan doen, dreigend is en niet te sturen of te kalmeren. Hij wordt totaal overspoeld door zijn emoties en heeft deze niet onder controle. Alles wat hij geleerd heeft wat hij in zo’n situatie kan doen is weg. Hij wil dan ook niet geholpen worden door ons, waardoor ook wij machteloos staan.

Nu zou ik een heel mooi einde kunnen schrijven. Over dat er zoveel positieve dingen zijn die alles goedmaken. Maar dat voelt als het ontkennen van mijn gevoel. Natuurlijk zijn er hele goede dagen en mooie, leuke, lieve, grappige momenten, ben ik onwijs trots op Tijn en hou ik onvoorwaardelijk van hem. Maar de boosheid die er elke dag is, de spanning die we continu ervaren omdat we nooit weten wanneer hij omslaat in stemming, het voortdurend proberen deze buien te voorkomen, het verdriet en de onmacht dat dit niet lukt en we er geen grip op hebben, het verdriet van Tijn dat hij Autisme heeft en het hem niet lukt om zijn emoties onder controle te krijgen, het er voor moeten zorgen dat ook Yenthe haar aandacht krijgt, haar moeten beschermen tegen haar broer en haar moeten troosten voor het verdriet dat zij heeft, maken helaas dat de positieve dingen niet álles goed maken. Nee, die maken het, als ik heel eerlijk ben, gewoon zwaar. 

You may also like

4 comments

Magda van Tilburg 24 maart 2021 - 21:24

Lieve Sjifra, het is heel goed dat je het toch hebt kunnen opschrijven. Het zal altijd zo moeilijk blijven en net zo dierbaar in momenten ertussendoor. Niemand heeft hiervoor gekozen. Zeker in deze coronatijd zal het soms nóg zwaarder zijn. Hopelijk wordt het rustiger voor Tijn als hij ouder wordt. Dan zal de maatschappij mensen met zijn talenten nodig hebben. Hou vol en schrijf er net zoveel over als het jou helpt verdragen. Dat kan anderen ook weer troost en moed geven!

Reply
Sjifra Meester 28 maart 2021 - 11:29

Dank je wel Magda

Reply
Jacqueline Nijst 26 maart 2021 - 06:20

Ik had het zelf kunnen schrijven. Ik denk ook dat alleen ouders met deze kids het pas echt snappen… sterkte met alles en denk ook aan jezelf!

Reply
Sjifra Meester 28 maart 2021 - 11:30

Dank je wel 🙂

Reply

Leave a Comment