Home Tags Posts tagged with "mama"
Tag:

mama

Gesprek met mijn zoon met ASS: ‘Ik vertel je hoe leuk en lief mensen je altijd vinden’
 

“Mama, hou ik altijd autisme?”, vraag je me. ‘Ja’, antwoord ik eerlijk. Ik zie tranen in je ogen. Ik wil van mijn autisme af”, zeg je. Ik wil niet meer zo vaak boos zijn. Mijn moederhart breekt. Je kan er mee leren omgaan, zeg ik. En er zijn ook zo veel leuke dingen aan jou en je autisme.

Ik vertel je hoe trots ik op je ben. Trots omdat je zoveel weet; dat je bijvoorbeeld alles weet van de Formule 1. Je kent alle racers bij naam, weet uit welke landen ze komen, met welke banden ze rijden of wie er vorig jaar op dit circuit heeft gewonnen. Want, vertel ik je, je hebt ook een onwijs goed geheugen. Je vertelt me dingen die ik al lang vergeten ben en verbaast me met details die je hebt onthouden. Ook kan je zulke leuke uitspraken hebben en wijze dingen zeggen.

‘Ik ben dus heel slim”, zeg je trots. ‘Ja’, zeg ik, ‘en ook nog eens heel erg lief. Ik vertel je hoe leuk ik het vind dat je me soms een ontbijtje op bed brengt, me helpt met tafel dekken of schoonmaken, dat je me zo goed kan troosten als ik verdrietig bent en dat je zulke lieve dingen kan zeggen. Je bevestigt dit door me een kus te geven. ‘Ik geef je een kus, omdat ik je lief vind’, zeg je.

Ik vertel je hoe leuk en lief mensen je altijd vinden en hoe leuk ik het vind dat je zo tevreden met dingen kan zijn. Dat het leuk is om iets met je te gaan doen en je iets te geven. Hoe klein het ook is, met alles ben je superblij.

Maar ik vertel je vooral hoe trots we op je zijn dat je het, ondanks je autisme, zo goed doet. Dat je angsten overwint en dingen steeds makkelijker gaan. Dat het zo knap is dat je vaak kan vertellen wat je voelt; of je bang, boos, verdrietig of gespannen bent. En dat we van je houden en je zullen helpen om er voor te zorgen dat de boosheid steeds minder wordt. Ja, je houdt altijd je autisme, maar zoals je kleuterjuf altijd zei: ‘Jij komt er wel’.

2 april 2021 0 comment
1 Facebook Twitter Google + Pinterest
Hoe het is om een kind met autisme te hebben

Al lange tijd wil ik weer schrijven. Maar het lukt niet. Te weinig tijd. Te veel stress. Te slecht slapen. Deels door drukte op het werk, maar ook door de situatie thuis. Want een kind met autisme opvoeden vind ik, als ik heel eerlijk ben, best zwaar.

Al drie keer ben ik aan dit stuk begonnen en in mijn hoofd heb ik het al twintig keer herschreven. Ik wil vertellen waarom het zo zwaar is, want schrijven helpt mij dingen te verwerken, het is fijn om gevoelens te delen en fijn als mensen je snappen. Maar als het dan op papier staat ben ik bang dat het niet goed overkomt. Dat mensen vinden dat ik klaag en het idee krijgen dat ik een vreselijk kind heb. Maar Tijn is alles behalve dat. Hij is juist heel leuk, lief, zachtaardig en gevoelig. Maar zijn autisme maakt dat we voor veel uitdagingen komen te staan.

Bij Tijn is alles intens. Emoties overkomen hem, zijn groots en kan hij niet onder controle krijgen: irritatie is boosheid, boosheid is woede, angst is paniek, verdriet en pijn zijn drama. Er zit veel in zijn hoofd; hij ziet, hoort en onthoudt alles en dit deelt hij allemaal met ons. Dingen móeten er uit en ook gelijk. Daarnaast heeft hij zogenaamde ‘pre-occupaties’; intense interesses waar hij de voortdurend mee bezig is, álles over weet en de hele dag over praat. 

Het meest moeilijk zijn de heftige woedebuien, waarin het lijkt alsof hij opeens een heel ander kind is. Een kind dat (uit)scheldt, middelvingers opsteekt, zéér dwingend is, soms je pijn kan doen, dreigend is en niet te sturen of te kalmeren. Hij wordt totaal overspoeld door zijn emoties en heeft deze niet onder controle. Alles wat hij geleerd heeft wat hij in zo’n situatie kan doen is weg. Hij wil dan ook niet geholpen worden door ons, waardoor ook wij machteloos staan.

Nu zou ik een heel mooi einde kunnen schrijven. Over dat er zoveel positieve dingen zijn die alles goedmaken. Maar dat voelt als het ontkennen van mijn gevoel. Natuurlijk zijn er hele goede dagen en mooie, leuke, lieve, grappige momenten, ben ik onwijs trots op Tijn en hou ik onvoorwaardelijk van hem. Maar de boosheid die er elke dag is, de spanning die we continu ervaren omdat we nooit weten wanneer hij omslaat in stemming, het voortdurend proberen deze buien te voorkomen, het verdriet en de onmacht dat dit niet lukt en we er geen grip op hebben, het verdriet van Tijn dat hij Autisme heeft en het hem niet lukt om zijn emoties onder controle te krijgen, het er voor moeten zorgen dat ook Yenthe haar aandacht krijgt, haar moeten beschermen tegen haar broer en haar moeten troosten voor het verdriet dat zij heeft, maken helaas dat de positieve dingen niet álles goed maken. Nee, die maken het, als ik heel eerlijk ben, gewoon zwaar. 

24 maart 2021 4 comments
8 Facebook Twitter Google + Pinterest
Het verdriet van een 5-jarige in Corona-tijd

Met grote, vuurspuwende ogen kijkt ze me aan. Met gespannen armen en gebalde vuisten staat ze voor me en haalt naar me uit met een karatetrap. Woedend is ze, mijn 5 jarige meisje. En dat is niet de eerste keer sinds de sluiting van de scholen. Eerder kon ze ook wel boos worden, maar nog nooit zo vaak en heftig als nu.

Eerst word ik boos, stuur haar naar haar kamer, maar merk dat het geen zin heeft. Ze gaat door het lint en heeft haar emoties niet onder controle. Als ze eindelijk iets kalmeert komt ze bij me zitten. ‘Wat is er toch met je aan de hand?’ vraag ik. Ze weet het niet. ‘Mis je je vriendinnetjes?’ Ja, knikt ze. En dan komen de tranen. Dikke tranen.  Ze mist haar vriendinnen. En school. En juffie. In en in verdrietig is ze.

Terwijl ze op m’n schoot zit besef ik dat ik mijn kleine meisje niet moet vergeten. Haar broer heeft autisme en bij hem weten we dat dit soort dingen moeilijk kunnen zijn  Ons meisje lijkt het op het oog makkelijk af te gaan; maakt haar werkjes, speelt, danst, zingt. Maar in dat hoofdje speelt zich toch heel veel meer af.  Logischerwijs is deze situatie ook voor haar niet eenvoudig en daar moeten we alert op zijn.

Er is verdriet, maar ook boosheid. Op het Coronavirus. Maar wat zal ze daar als 5-jarige echt van begrijpen? Spontaan bedenk ik een verhaaltje. Over het beestje Corona dat iedereen ziek wil maken. En om te zorgen dat het hem niet gaat lukken, moeten we ons voor hem verstoppen. Net zo lang tot hij niemand meer vindt en zal verdwijnen. Voor wat het waard is. Ze vindt het in ieder geval grappig en lacht weer.

Als ik de volgende dag beneden kom staan alle stoelen in een kring. Op elke stoel zit een knuffel.  Op het whiteboard heeft ze een ‘kiesbord’ getekend, aan de muur hangt een blaadje met de dagen van de week en haar schooltas staat klaar met een broodtrommel, een beker en wat fruit.  Ik mag de juf spelen en zij is het hulpje. In theorie dan, want het hulpje vertelt mij wat ik moet doen. Het moet immers hetzelfde zijn als op school. Doe ik het fout doen word ik onmiddellijk gecorrigeerd: ‘Neeeee, niet zo. Je snapt er niks van!’ En wat is dat fijn, want zo ken ik mijn lieve, eigenwijze en het liefst alles zelf bepalende, 5-jarige meisje weer!

26 april 2020 0 comment
3 Facebook Twitter Google + Pinterest