pinkribbon

Vandaag heb ik de laatste kuur van de eerste reeks chemo’s. Ik zou blij moeten zijn, en dat ben ik ook wel, maar eigenlijk zie ik er vooral tegenop. Inmiddels weet ik, en heb ik letterlijk aan den lijve ondervonden, dat dit één van de zwaarste chemo’s is. Nodig omdat ik één van de meest agressieve vormen van borstkanker heb. Ook dat weet ik inmiddels. 

Ik zie op tegen wat wéér gaat komen: de misselijkheid, duizeligheid en vermoeidheid. Dit naast de klachten die ik al heb door de eerste drie kuren, zoals smaakverlies en -verandering, een vieze smaak in m’n mond, weinig eetlust, aften, een droge mond, verstopping of juist diarree. En met elke chemo neemt mijn energie weer af. 

Inmiddels heb ik thuis een heel arsenaal aan medicijnen tegen alle bijwerkingen. En tegen de bijwerkingen van de medicijnen tegen de bijwerkingen. Verschillende pillen tegen de misselijkheid, pillen om obstipatie te voorkomen, pillen tegen diarree, zalf en spoeling tegen de aften, een drankje tegen de schimmelinfectie in mijn mond en gewone paracetamol voor alle pijntjes. Daarnaast krijg ik een dag na elke kuur een injectie om de witte bloedcellen op peil te houden. 

Helaas zijn de pillen niet geheel afdoende om alle bijwerkingen te voorkomen. En dus heb ik helemaal geen zin in deze vierde kuur. Liever gezegd: ik ben moe, heb er genoeg van en wil geen chemo meer. Maar ja, er is geen keuze. Want uiteraard wil ik beter worden. Dus ben ik keurig op het afgesproken tijdstip in het ziekenhuis en laat me weer aan het infuus koppelen. Alsof het de normaalste zaak is. Écht nadenken over waarom ik daar zit en wat ik binnenkrijg komt later wel. Nu ben ik aan het overleven. 

Volgende week krijg ik een MRI, zodat we kunnen zien of het niet allemaal voor niks is geweest. Daarna op naar de volgende reeks van 12 kuren, die als het goed is minder zwaar is. 

De tweede kuur ga ik minder gespannen in dan de eerste. Ik weet waar ik moet zijn, wat er gaat gebeuren en hoop dat de extra medicatie zorgt voor minder misselijkheid. Gelukkig is dit ook zo, maar echt lekker voel ik me nog steeds niet en eten blijft moeilijk. 

Daarnaast ben ik enorm moe. Ik kan amper een uur uit mijn bed zijn en heb dan al het gevoel dat mijn ogen letterlijk dichtvallen. Slapen gaat echter moeizaam, doordat mijn lichaam heel onrustig is. Mijn ademhaling krijg ik moeilijk onder controle en mijn hartslag voelt verhoogd. Ik draai in bed van de ene naar de andere kant, maar kan geen lekkere houding vinden. Ik kom niet verder dan wat hazenslaapjes. Beroerd voelen was niet fijn, maar dit ook zeker niet. 

Ondanks dit alles heb ik mezelf een doel gesteld: de kinderen naar school brengen op hun eerste schooldag na de zomervakantie. Het lukt me om naar school te lopen, maar daar voel ik me niet lekker worden. Ik heb het idee dat ik ga flauwvallen. Het enige waar ik kan gaan liggen is het bankje van de bushalte, dus dat doe ik maar. Wat anderen daarvan denken maakt me even niks uit. Gelukkig zijn de kinderen al binnen en merken zij er niks van. 

De vermoeidheid en lichamelijke onrust blijven de dagen daarna aanhouden. Ik besef me dat ik nog maar één soort medicatie slik; de extra medicatie tegen de misselijkheid. Ik kijk bij de bijwerkingen en herken heel veel. Aangezien het ‘zo nodig’ is besluit ik er mee te stoppen. En dat helpt: ik ben lang niet meer zo moe en rusteloos. 

Helaas zijn daarmee niet alle bijwerkingen weg en ontstaan er weer nieuwe. Op een nacht, ruim een week na de tweede keer, lig ik wakker. Alles doet pijn: m’n hoofd, schouder en arm. In m’n mond zitten blaren en slikken doet pijn. M’n haar is inmiddels uitgevallen en ik voel me nog steeds misselijk. ‘Dit is dus kanker’, denk ik, ‘Met een kaal hoofd je vreselijk naar voelen’. Ik voel me even heel wanhopig. 

Ondanks alles blijkt mijn lichaam zich goed te houden. De bloedwaardes zijn wederom prima. Ik heb weer wat kunnen eten en een beetje kunnen herstellen.  De derde chemo gaat door zoals gepland.