Home Tags Posts tagged with "pinkribbon"
Tag:

pinkribbon

Chemokuur 4: ‘Ik ben moe, heb er genoeg van en wil geen chemo meer’

Vandaag heb ik de laatste kuur van de eerste reeks chemo’s. Ik zou blij moeten zijn, en dat ben ik ook wel, maar eigenlijk zie ik er vooral tegenop. Inmiddels weet ik, en heb ik letterlijk aan den lijve ondervonden, dat dit één van de zwaarste chemo’s is. Nodig omdat ik één van de meest agressieve vormen van borstkanker heb. Ook dat weet ik inmiddels. 

Ik zie op tegen wat wéér gaat komen: de misselijkheid, duizeligheid en vermoeidheid. Dit naast de klachten die ik al heb door de eerste drie kuren, zoals smaakverlies en -verandering, een vieze smaak in m’n mond, weinig eetlust, aften, een droge mond, verstopping of juist diarree. En met elke chemo neemt mijn energie weer af. 

Inmiddels heb ik thuis een heel arsenaal aan medicijnen tegen alle bijwerkingen. En tegen de bijwerkingen van de medicijnen tegen de bijwerkingen. Verschillende pillen tegen de misselijkheid, pillen om obstipatie te voorkomen, pillen tegen diarree, zalf en spoeling tegen de aften, een drankje tegen de schimmelinfectie in mijn mond en gewone paracetamol voor alle pijntjes. Daarnaast krijg ik een dag na elke kuur een injectie om de witte bloedcellen op peil te houden. 

Helaas zijn de pillen niet geheel afdoende om alle bijwerkingen te voorkomen. En dus heb ik helemaal geen zin in deze vierde kuur. Liever gezegd: ik ben moe, heb er genoeg van en wil geen chemo meer. Maar ja, er is geen keuze. Want uiteraard wil ik beter worden. Dus ben ik keurig op het afgesproken tijdstip in het ziekenhuis en laat me weer aan het infuus koppelen. Alsof het de normaalste zaak is. Écht nadenken over waarom ik daar zit en wat ik binnenkrijg komt later wel. Nu ben ik aan het overleven. 

Volgende week krijg ik een MRI, zodat we kunnen zien of het niet allemaal voor niks is geweest. Daarna op naar de volgende reeks van 12 kuren, die als het goed is minder zwaar is. 















7 juni 2023 0 comment
0 Facebook Twitter Google + Pinterest
‘Chemo of niet, dit feestje moet doorgaan’ 

Yenthe is bijna jarig. Ze verheugt zich er al maanden op. Niet alleen op de cadeautjes, maar ook op het feit ze dit jaar op zaterdag jarig is: dan kunnen we het op de échte dag vieren. Dus chemo of niet: dit feestje gaat door. Hoe dan ook.

Bij een feestje horen feestkleren en versieringen. Gelukkig voel ik me de week voor de verjaardag goed genoeg om samen met Yenthe naar de stad te gaan. We kopen bijna alle ballonnen en slingers die ze in de winkel hebben en ‘scoren’ een nieuwe outfit. Inclusief diadeem met de tekst ‘Birthday girl’. In al deze ellende zal Yenthe haar féést hebben. 

De woensdag ervoor heb ik nog wel een chemokuur. Ik voel me zo goed dat ik besluit zelf te rijden. Fijn om even onafhankelijk te zijn.

Helaas ontkom ik daarna niet aan de misselijkheid en vermoeidheid. Maar zoals gezegd: Yenthes verjaardag gaat door. We houden het klein: alleen de opa’s en oma’s komen. Gelukkig maken de slingers, ballonnen, de taart en alle cadeaus veel goed. We hebben een super blij en tevreden meisje van nu 8 jaar. Ik ben trots op haar! 

Helaas gaat het de dagen daarna niet beter met mij. Ik ben misselijk, heb aften in mijn mond,  heb geen energie, wil het liefst de hele dag slapen en iedere keer als ik opsta val ik bijna flauw. Ik ben er helemaal klaar mee. 

Ik bel het ziekenhuis en leg de situatie voor aan de verpleegkundige. Zij stelt voor om bloed te laten prikken om te kijken of ik geen bloedarmoede heb. Na ruim een uur wachten in het  ziekenhuis blijkt hiervan geen sprake. Het is wel iets onder ‘normaal’ maar niet alarmerend. Ook de andere bloedwaarden zijn goed. Hoewel het goed nieuws is, baal ik er ook van. Ik voel me uiterst rot en belabberd, maar er kan niks aan gedaan worden. Welkom in de wereld van de chemo’s. 

Hoewel in eerste instantie teleurstellend, geeft de uitslag ook de zekerheid dat er lichamelijk niks mis is. In zoverre je dat kan zeggen als je tweewekelijks een soort vergif binnen krijgt. Ik besluit te kijken of ik meer kan eten om meer energie te krijgen. Heel langzaam lukt dat en voel ik me wat opknappen. Als ik dinsdag bij de verpleegkundige ben besluiten we wel de volgende kuur twee dagen uit te stellen. Zo kan ik nog wat meer energie opbouwen voor de laatste van deze kuren. 

 

5 mei 2023 0 comment
0 Facebook Twitter Google + Pinterest
Tweede chemokuur: ‘Dit is dus kanker’

De tweede kuur ga ik minder gespannen in dan de eerste. Ik weet waar ik moet zijn, wat er gaat gebeuren en hoop dat de extra medicatie zorgt voor minder misselijkheid. Gelukkig is dit ook zo, maar echt lekker voel ik me nog steeds niet en eten blijft moeilijk. 

Daarnaast ben ik enorm moe. Ik kan amper een uur uit mijn bed zijn en heb dan al het gevoel dat mijn ogen letterlijk dichtvallen. Slapen gaat echter moeizaam, doordat mijn lichaam heel onrustig is. Mijn ademhaling krijg ik moeilijk onder controle en mijn hartslag voelt verhoogd. Ik draai in bed van de ene naar de andere kant, maar kan geen lekkere houding vinden. Ik kom niet verder dan wat hazenslaapjes. Beroerd voelen was niet fijn, maar dit ook zeker niet. 

Ondanks dit alles heb ik mezelf een doel gesteld: de kinderen naar school brengen op hun eerste schooldag na de zomervakantie. Het lukt me om naar school te lopen, maar daar voel ik me niet lekker worden. Ik heb het idee dat ik ga flauwvallen. Het enige waar ik kan gaan liggen is het bankje van de bushalte, dus dat doe ik maar. Wat anderen daarvan denken maakt me even niks uit. Gelukkig zijn de kinderen al binnen en merken zij er niks van. 

De vermoeidheid en lichamelijke onrust blijven de dagen daarna aanhouden. Ik besef me dat ik nog maar één soort medicatie slik; de extra medicatie tegen de misselijkheid. Ik kijk bij de bijwerkingen en herken heel veel. Aangezien het ‘zo nodig’ is besluit ik er mee te stoppen. En dat helpt: ik ben lang niet meer zo moe en rusteloos. 

Helaas zijn daarmee niet alle bijwerkingen weg en ontstaan er weer nieuwe. Op een nacht, ruim een week na de tweede keer, lig ik wakker. Alles doet pijn: m’n hoofd, schouder en arm. In m’n mond zitten blaren en slikken doet pijn. M’n haar is inmiddels uitgevallen en ik voel me nog steeds misselijk. ‘Dit is dus kanker’, denk ik, ‘Met een kaal hoofd je vreselijk naar voelen’. Ik voel me even heel wanhopig. 

Ondanks alles blijkt mijn lichaam zich goed te houden. De bloedwaardes zijn wederom prima. Ik heb weer wat kunnen eten en een beetje kunnen herstellen.  De derde chemo gaat door zoals gepland. 

 

29 december 2022 0 comment
0 Facebook Twitter Google + Pinterest
‘Ik trek mijn haar met plukken uit mijn hoofd’

Precies twee weken na het starten van de chemo, op de ochtend van de tweede kuur, begint mijn haar uit te vallen. Het is zoiets als ‘de dag die je wist dat zou komen’, maar ergens toch hoopte dat hij niet kwam. Maar ik kan er niet om heen. Ik trek mijn haar met plukken tegelijk uit mijn hoofd. Ik wil de kinderen er nog niet mee confronteren, zo vlak voordat ze naar school gaan, dus ik laat even niks merken. Later in de auto op weg naar het ziekenhuis komen de tranen. 

‘s Middags bel ik de haarwerkenwinkel waar ik een aantal weken eerder een pruik heb uitgezocht. Eigenlijk wil ik die helemaal niet bellen, want dat is opnieuw een confrontatie met de realiteit; ik ga kaal worden. Maar het moet, want ze hebben even de tijd nodig om te pruik op maat te maken. En ik wil straks ook niet met kale plekken lopen. 

De dagen erna valt mijn haar met steeds grotere plukken uit. Gelukkig heb ik veel haar, dus het valt nog niet zo op. Maar dit is ook niks. Misschien is alles eraf dan toch beter. Zo wen ik er langzaam aan dat het nu toch echt gaat gebeuren. 

Zaterdag is het zover. Samen met Björn ga ik naar de afspraak. Daar zullen zij mijn haar eraf scheren en de pruik opzetten. Dit vanuit het idee: ‘Je komt binnen met haar en gaat naar buiten met haar’. Björn wordt nog gevraagd of hij mijn haar wil afscheren, maar dat doet hij liever niet. Het is voor ons beide een moeilijk moment. 

Toch ben ik minder emotioneel dan ik had gedacht. Er zijn zeker even tranen, maar ik voel me vooral beroerd en moe. Ik onderga het allemaal, zonder goed te beseffen wat er gebeurt. Het haar is er snel af. Ik heb nog kleine stekeltjes en vind het minder gek staan dan ik had gedacht. Ik durf in ieder geval nog in de spiegel te kijken naar mezelf.

Het duurt erg lang voordat de pruik op maat gemaakt is, dus ik kan even wennen aan m’n nieuwe kapsel. Maar door de enorme vermoeidheid, maak ik het niet echt goed mee. Met haar, zoals beloofd, ga ik weer de winkel uit. Toch voelt het heel anders dan toen ik binnenkwam.

De echte emoties komen pas later in de week. Ik voel me wat beter en minder moe, waardoor er meer ruimte is om te denken en te voelen. En dan opeens, midden in de nacht komt het allemaal eruit. Ik kan alleen maar huilen en denken: ‘Ik wil mijn haar terug’. 

 

Lees ook mijn vorige blog over hoe ik het vond toen ik hoorde dat ik kaal zou worden door de chemo

 

 

9 december 2022 0 comment
0 Facebook Twitter Google + Pinterest
‘Ik heb geen keuze. Ik word kaal’

‘Het is maar haar’. ‘Het groeit weer aan’. ‘Er zijn ergere dingen in de wereld’. ‘Beter geen haar, dan niet beter worden’. Alle verstandelijke overwegingen gaan door mijn hoofd, maar het gevoel verandert er niet door;  ik vind het  vreselijk om mijn haar te gaan verliezen.

Naast al het verdriet rond de diagnose, was mijn eerste gedachte toen ik hoorde dat ik chemotherapie zou krijgen: ‘Nee, ik wil niet kaal!’. Met ook daarbij veel verdriet en tranen. M’n lange haren horen bij mij. Ik ben altijd trots als de kapper mijn mooie, dikke haar roemt. 

Als heel jong kind had ik kort haar, model ‘jongen’. De thuiskapper en mijn ouders keken altijd zo blij na een knipbeurt, waardoor ik nooit durfde te zeggen dat ik het vreselijk vond. Toen ik een jaar of 7 was vatte ik de moed op en deelde mee dat ik m’n haar zou laten groeien (wat uiteraard niemand erg vond) en zwoor mezelf dat ik het nooit meer kort zou knippen. 

En nu is er geen keuze. Geen controle. Geen eigen besluit. Niks. Het moet. En niet eens kort, maar kaal, helemaal kaal. Ik ben bang: voor hoe het eruit zal zien, dat het me lelijk zal maken, dat ik er niet mee kan dealen. 

Daarnaast voel ik verdriet voor de kinderen. Tijn vindt het heel moeilijk en is bang om me zonder haar te gaan zien. Yenthe wil er liever niet over praten.  Gelukkig vinden we een moment om dat toch te doen. Ik leg uit  waarom ik mijn haar zal verliezen en dat begrijpen ze goed. De chemo valt niet alleen de slechte cellen aan, maar ook de goede. De kinderen bedenken de zin: ‘beter geen haar meer, dan geen mama meer’. En uiteindelijk is dat toch waar het om gaat. En ja, ook ik ga proberen deze vast te houden en te gaan voelen.

30 november 2022 1 comment
4 Facebook Twitter Google + Pinterest
Newer Posts