Vandaag heb ik de laatste kuur van de eerste reeks chemo’s. Ik zou blij moeten zijn, en dat ben ik ook wel, maar eigenlijk zie ik er vooral tegenop. Inmiddels weet ik, en heb ik letterlijk aan den lijve ondervonden, dat dit één van de zwaarste chemo’s is. Nodig omdat ik één van de meest agressieve vormen van borstkanker heb. Ook dat weet ik inmiddels.
Ik zie op tegen wat wéér gaat komen: de misselijkheid, duizeligheid en vermoeidheid. Dit naast de klachten die ik al heb door de eerste drie kuren, zoals smaakverlies en -verandering, een vieze smaak in m’n mond, weinig eetlust, aften, een droge mond, verstopping of juist diarree. En met elke chemo neemt mijn energie weer af.
Inmiddels heb ik thuis een heel arsenaal aan medicijnen tegen alle bijwerkingen. En tegen de bijwerkingen van de medicijnen tegen de bijwerkingen. Verschillende pillen tegen de misselijkheid, pillen om obstipatie te voorkomen, pillen tegen diarree, zalf en spoeling tegen de aften, een drankje tegen de schimmelinfectie in mijn mond en gewone paracetamol voor alle pijntjes. Daarnaast krijg ik een dag na elke kuur een injectie om de witte bloedcellen op peil te houden.
Helaas zijn de pillen niet geheel afdoende om alle bijwerkingen te voorkomen. En dus heb ik helemaal geen zin in deze vierde kuur. Liever gezegd: ik ben moe, heb er genoeg van en wil geen chemo meer. Maar ja, er is geen keuze. Want uiteraard wil ik beter worden. Dus ben ik keurig op het afgesproken tijdstip in het ziekenhuis en laat me weer aan het infuus koppelen. Alsof het de normaalste zaak is. Écht nadenken over waarom ik daar zit en wat ik binnenkrijg komt later wel. Nu ben ik aan het overleven.
Volgende week krijg ik een MRI, zodat we kunnen zien of het niet allemaal voor niks is geweest. Daarna op naar de volgende reeks van 12 kuren, die als het goed is minder zwaar is.
